Stuurman aan wal
Een kennis van me beleeft een moeilijke periode. Ik val u er hier even mee lastig, omdat het iedereen kan overkomen. Hij is beschuldigd van grensoverschrijdend gedrag. De vrouw die daarvan aangifte deed bij de politie deed dat trouwens eerder ook al. Deze ‘zedenzaak’ lag nog bij Oom Agent op de stapel, toen zij nogmaals op het bureau verscheen om de aanklacht in te trekken. Ze zou vooral boos geweest zijn over een slechte beoordeling die zij op het werk van hem kreeg.
Die kennis slaakte een zucht van verlichting, want – zo bezwoer hij – hij had haar niks misdaan. Wat schetst zijn verbazing toen hij alsnog ten burele van de sterke arm werd uitgenodigd voor een gesprek over dat gevalletje #metoo. De dame in kwestie had er namelijk nog eens over nagedacht en de aanklacht alsnog ingediend. De acties van de vrouw hebben hem in familie- en kennissenkring inmiddels aardig wat imagoschade opgeleverd. De recherche onderzoekt zijn misdrijven toch niet voor niets?
De vermeende dader – die ik evengoed slachtoffer zou kunnen noemen – concludeerde dat hij nu terecht is gekomen in een illuster rijtje, waar je niet in wilt staan. Hij noemde onder meer Marco B en Ali B. “Nu nog met mijn voornaam en de eerste letter van mijn achternaam in de media en ik heb levenslang”, concludeerde hij sip. Ik opperde nog dat ieder weldenkend mens weet dat iemand pas schuldig is als de rechter dat heeft uitgesproken. Hij schudde het hoofd en stelde een simpele vraag: “Wat moet ik nou?”
Op simpele vragen is het soms lastig antwoord geven. Met deze wist ik althans geen raad. Daarna vroeg hij me doodleuk: “En als één of ander gek wijf jou beschuldigt van een aanranding of zo, terwijl je niets misdaan hebt, wat zou jij dan zeggen?” Uiteindelijk kwamen we er samen uit; ontkennen heeft geen zin. Niks zeggen en het overlaten aan ons rechtssysteem lijkt de enige optie. Veroordeeld ben je toch al. Zonder rechtszaak. Er is namelijk nogal wat volk dat we niet kunnen scharen in de categorie weldenkende mensen.
Thijs Blom.
